Politiek midden in oorlog
jul
Al weken zijn er grote spanningen tussen de partners in de Israëlische regeringscoalitie, maar ook tussen deze partijen en de oppositiepartij onder Benny Gantz, die is toegetreden tot het oorlogskabinet. Het gaat om de vraag hoe Israël verder moet in de Gazastrook en hoe zij moeten optreden in het Noorden van Israël. Daarbij gaat het ook om het feit dat er nog steeds Israëlische gijzelaars worden vastgehouden in de Gazastrook. Gantz, zijn partijgenoten en een aantal anderen pleiten voor een vrijlating met verregaande concessies, terwijl de extreemrechtse partijen in de coalitie onder Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir fel gekant zijn tegen elke concessie aan Hamas. De ultieme test wacht de partners echter over de kwestie van de bijdrage van Israëls ultraorthodoxe bevolking aan het algemeen belang. De partijen ruziën met name al tientallen jaren over de militaire dienstplicht van deze bevolkingsgroep. Er liggen nu beslissingen in het verschiet, die des te lastiger worden door de oorlogslast op meerdere fronten waarmee Israël te kampen heeft. Dit alles is echter op de achtergrond geraakt, althans tijdelijk, door de directe aanval van Iran. De Israëlische leiders zijn het hier niet allemaal over eens. Terwijl de vijandige objecten uit Iran onderweg waren, werd er al gesproken over een Israëlische reactie. Twee voormalige stafchefs, Benny Gantz en Gadi Eizenkot, stelden dat Israël onmiddellijk moet overschakelen van verdediging naar aanval, het liefst zelfs tegelijkertijd. Dit is militair gezien nauwelijks mogelijk, omdat straaljagers anders zijn uitgerust voor verdediging dan voor aanval. Ze hebben hun zin niet gekregen met hun eis. Maar ze zijn niet de enigen die de aanval van Iran niet onbeantwoord willen laten. Smotrich en Ben-Gvir, twee mannen die niet de minste militaire ervaring hebben en die zich in de ogen van veel Israëli’s erg onhandig gedragen in de politieke arena, willen blindelings toeslaan. Het Israëlische veiligheidskabinet vergaderde lange tijd. Er werd gesproken over een militaire aanval en over politiek-diplomatieke maatregelen met een westerse coalitie. Commentatoren wezen herhaaldelijk op andere mogelijke reacties. Het voorbeeld van de vergelding voor de massamoord op de Israëlische Olympische atleten in München in 1972 werd herhaaldelijk in herinnering gebracht. Het kostte Israël vele jaren om alle betrokkenen voor het gerecht te brengen. Er werd toen niet voor een snelle oplossing gekozen, maar het doel werd wel bereikt. AN